De eerste terugblik

Hallo, ik ben Sam Van Dijk.
Ik heb een tweelingzus Lisa en een twee jaar oudere broer Raph. Toen wij nog jong waren, 12 jaar waren Lisa en ik,  kwamen onze ouders om bij een auto-ongeluk. Nu, negen jaar later, ontmoet ik Lisa en Raph weer. We waren alle drie ondertussen opgegroeid in een andere omgeving en iedereen gaat op een andere wijze om met het verdriet. Om de week komen ze samen bij mij, we eten, drinken en praten dan over vroeger.

P. 9-53

Eén keer in negen jaar tijd hadden Raph en ik contact. Dat was toen hij belde en zich tegenover mijn toenmalige pleegmoeder voordeed als een schoolvriend. Het was een raar, zeg maar duister, gesprek. Hij vroeg me of ik nog aan mama en papa dacht, wat ik natuurlijk deed. Daarna werd het gesprek afgesloten met Raph die zei "Je moet er niet aan denken. Je moet vergeten.". In de zes jaar die daarop volgenden liet hij niets meer van zich horen, ik wilde hem wel bellen maar ik wist niet waar hij was.

Na negen jaar en drie verschillende pleeggezinnen kwam de brief waarin stond dat ik met ingang van mijn volgende verjaardag vrij van voogdij was. Ik kon mij melden bij een advocatenkantoor om zaken als nalatenschap en wezenpensioen te bespreken. Die dag, het was oktober, stak ik de twee spijkerbroeken en de paar verwassen t-shirts die ik bezat in mijn rugzak en ging naar het adres. Ik zweefde, ik zweefde tussen twee werelden en ik wist niet waarheen ik mij bewoog.

Bij het advocatenkantoor wachtte ik op een aan de muur geschroefd stoeltje tot ik werd opgeroepen en een secretaresse mij met de lift naar de bovenste verdieping bracht. De man vertelde mij dat mijn broer er twee jaar geleden ook was langs geweest en dat hij mij net hetzelfde ging vertellen. Onze ouders hadden een testament, dat testament voorzag in verkoop van het ouderlijk huis en de verdeling van de opbrengst van de levensverzekering die onze vader had. Maar al dat geld was op, er was dus geen erfenis. Het enige waar we op konden rekenen waren de normale voorzieningen die in dit soort gevallen gelden, studiebeurzen, uitkeringen, dat soort dingen. Tot slot gaf de advocaat me nog een klein papiertje waar Raph zijn nieuwe adres stond opgeschreven.

Een uur later arriveerde ik bij het adres, een groot vervallen pand in het centrum. We vertelden wat er de afgelopen negen jaar allemaal gebeurd was. We wouden allebei vrij zijn, rondtrekken, zonder gezeur, zonder school en pleegouders en al die dingen. Tijdens dat jaar dat we rond trokken, leerde ik wat het was om een broer te hebben. En hoe het met Lisa was? Dat wisten we niet... Gelukkig kon de advocaat ons een papiertje meegeven met het adres waar ze woonde. Hij vertelde ons zelf meer: Lisa was reeds getrouwd en woonde al eventjes samen met haar vriend, Simon.

We kwamen aan in een industrieterrein, waar Lisa haar pand zich vestigde. Helemaal achter in het gebouw, op de derde verdieping, klopten we op een zwart geschilderde deur waar LISA/SIMON op stond. Toen de deur open ging, keken we in het gezicht van onze zuster. Lisa stond in de deuropening, wij tegenover haar, en gedurende en halve minuut staarden we elkaar in volstrekte stilte aan. Toen stapte ze naar voren en wierp ze zich op ons, met haar rechterarm omhelsde ze Raph, met haar linkerarm mij. Een hele tijd stonden we zo, wachtend tot de storm van emotie was geluwd.
Toen we eindelijk naar binnen gingen en aan een met inktvlekken besmeurde houten tafel zaten, vertelde Lisa hoe lang ze ons had gezocht, dat ze advertenties had gezet en alleen maar perverse brieven had gekregen. Op tafel stond een doos van zwaar, grauw karton, die de advocaat met Lisa had meegegeven. Ze mocht hem pas opendoen als wij er ook bij waren. We dachten dat er veel herinneringen enzo in zouden zitten, maar dit was helemaal niet het geval. Jammer genoeg zaten er enkel wat casettebandjes in.