P. 195-248
De volgende morgen kwam een busje mij bij Ellen thuis halen. De koerier was een zwijgzame man die korte antwoorden gaf op vragen die ik stelde. Toen we aankwamen bij Kopakker, gaf de koerier mij een sleuteltje van de caravan. De caravan wiegde zacht op de windstoten. Tussen het wild golvende gras leek hij een woonbootje dat van zijn akker was gerukt en hopeloos verdwaald op zee dreef. Hier in Kopakker wou ik rust, tijd voor mijzelf, leegte.
Ik scheurde papier van de printer in het witte hokje naast de caravan. Ik controleerde de sondes, dreef de handboor in de zwarte veenbodem, werkte het log bij en staarde uit het plastic raam. Ik stond laat op, ging laat naar bed, zat hele dagen op het bankbed, achter het uitgeklapte formicatafeltje. Afgezien van het boren en controleren was er weinig te doen. Het werk dat Fleming mij had opgegeven nam zo weinig tijd in beslag dat ik na een dag of vier klaar was. Dus begon ik na een week aan een brief voor Lisa. Ik vertelde haar in die brief dat ik niet naar hier ben gekomen om iets te ontdekken, maar dat ik even iets moest doen: weg uit de stad, niet nadenken, afleiding. De resterende tijd in Kopakker ging kabbelend voorbij.
Toen mijn taak erop zat, ging ik terug naar huis. Maar daarvoor wou ik eerst nog eens bij Ellen passeren. Toen ik bij Ellens huis aanbelde deed een meisje met kort zwart haar open, ze heette Veronica. Ze vertelde me dat Ellen reeds enkele weken gewoon is weggegaan. Veronica bood me thee aan, dus ging ik naar binnen en zette ik me in haar kamer waar een flauwe ammoniaklucht hing. Daarna hielp ik Veronica mee schilderen en douchte ik mij bij haar na het harde werken. Haar grote overhemd zat scheef, haar rechterschouder was bloot. Ik hief mijn hand op en raakte de buiging van haar sleutelbeen aan. Ze keek me in de ogen, ik streelde haar hals. Ik deed een stap naar voren en boog me naar haar. Toen ik de warmte van haar gezicht voelde sloot ik mijn ogen en kuste haar. Veronica sloeg vervolgens haar armen om mij heen, en dat was de aanleiding tot onze wilde vrijpartij. Daarna trok ik mijn kleren terug aan en gingen we naar het station, want ik mocht mijn trein naar huis niet missen.
Ik was thuisgekomen na een treinreis die nog geen minuut had geduurd, zo leek het tenminste, en daarna had ik het centrum doorkruist en was ik mijn straat ingelopen. Ik slingerde mijn rugzak opzij en stak mijn hand in het voorvak om mijn sleutels te pakken. Voor ik ze vond zwaaide de deur open en waaierde een brede baan licht over de trap. Raph stond in de opening. "De verloren broer," zei hij. "Precies op tijd voor de traditionele familieavond." We zaten rond de tafel, Lisa, Raph en ik, en we luisterden. Dat wil zeggen: Raph en ik luisterden, Lisa vertelde. Ze koos voor het verhaal van 'De man die alles vergat'. Ze was op dreef. Meestal vertelde ze in telegramstijl, maar nu kregen we de volledige versie, zo bloemrijk mogelijk. Ik kende het verhaal, Lisa had het eerder verteld, maar op een of andere manier leek het betekenisvoller dan anders. Het was alsof ik de winterkou en de lege maag en de visioenen kende. En niet alleen dat. Het wanhopige zoeken in de catacomben van de geest, de onmogelijke herinnering aan 'de tijd dat hij nog een kind was en tussen de borsten van zijn moeder sliep'... dat was mijn zoeken, de herinnering die ik bovenal wilde hebben.
Nadat het verhaal was afgelopen, dacht ik weer aan mijn ouders. Ik wou weten wat er gebeurde op die avond dat ze wegreden. Lisa moest het mij vertellen, want zij was het collectieve geheugen.
'Ze gingen gewoon weg' zei ze, maar ik wist dat het niet kon, ik zei dat ze ruzie hadden. Maar Lisa zei dat ze geen ruzie hadden, dat ze nooit ruzie hadden. Uiteindelijk besloot ze, na al die jaren, het echte verhaal te vertellen.
Jij stond beneden, reeds klaargemaakt, bij mama en papa. Omdat jij al klaar was, mocht jij mee. Want Raph was mee geweest naar de opening van de sterrenwacht, dus nu was het jouw beurt...
Nu besefte ik waarom ik mij niets kon herinneren: door het accident waar ik mee bij betrokken was.
Eerst en vooral wil ik je feliciteren met je blog. Je vermeld telkens de belangrijkste passages en gaat dieper in detail als dit nodig is. Ik heb dan ook weinig aan te merken op je blog. Maar persoonlijk vind ik dat je in deze blog niet genoeg nadruk legt op de discussie tussen Sam, Raph en Lisa over het auto-ongeluk van hun ouders.
BeantwoordenVerwijderenNu herkent Sam zich in 'de man die alles vergat' (het verhaal dat Lisa altijd vertelde), ook hij is immers alles vergeten. Hij begint te vertellen over hun jeugd en over wat hij er zich van denkt te herinneren. Hij begint zich voor het eerst ook vragen te stellen. 'Waren ze wel het perfecte gezin? Hadden zijn ouders ruzie voordat ze vertrokken?' Volgens mij had je deze passage ook iets verder moeten uitdiepen omdat dit volgens mij een belangrijke wending in het verhaal is. Zoals je in je laatste alinea wel beschrijft, besluit Lisa uiteindelijk om het echte verhaal toch te vertellen. Sam was aanwezig in de auto tijdens het ongeluk en hij was de enige van de drie die het overleefde. Nadat hij daarna uit het ziekenhuis ontslagen werd gingen Sam, Raph en Lisa naar de plaats van het ongeluk waar ze een hele middag tegen een boom zaten. Daarna gingen ze alle drie hun eigen weg. En dit is dan het begin van dit boek.